Rozdział 3

Sobotni poranek a właściwie południe nie należało do najprzyjemniejszych. Obudziłam się z potwornym bólem głowy. -Nigdy więcej nie tchnę alkoholu.-powiedziałam sama do siebie. Zmyłam resztki rozmazanego makijażu, wzięłam prysznic i ubrałam luźny dres. Zeszłam na dół do kuchni, gdzie zastałam rodziców. Podeszłam do nich i ucałowałam ich w policzek. Cieszyłam się, że w końcu są w domu, a nie często się to zdarza.

-Witaj Młoda Damo, może nam wytłumaczysz, gdzie byłaś całą noc? – zapytał groźnie tata. Miłe przywitanie- pomyślałam.

- Na kręglach ze znajomymi. –odpowiedziałam szczerze.

-Mogłaś nam powiedzieć, że wychodzisz, nie martwilibyśmy się o Ciebie całą noc- wtrąciła mama. Nagle zaczęli się interesować tym, co robię?

-Co Ty sobie wyobrażasz, włóczysz się gdzieś niewiadomo z kim i nawet nic nie mówisz! –warknął tata.

-Jakbyście byli w domu to bym wam powiedziała! –syknęłam przez zęby.

-Nie takim tonem!- krzyknął.

- Nie tak cię, wychowaliśmy, Sarah. – dodała nieco spokojniej mama.

Serio robią mi wymówki, bo nie powiedziałam im, że wychodzę ze znajomymi? Od kiedy się tak o mnie troszczą? Nigdy im przecież nic nie mówiłam, bo się po prostu tym nie interesowali. Prawda jest taka, że dla nich najważniejsza jest praca. Czasami sobie przypominają, że mają córkę. Do tej pory siedziałam cicho i akceptowałam to takim, jakie jest, ale chyba czas powiedzieć, co o tym myślę.

- Masz rację mamo, nie tak mnie wychowaliście, bo ja wychowywałam się sama! Odkąd pamiętam was wiecznie nie ma w domu, ze wszystkim muszę radzić sobie sama. A teraz co? Będziecie prawić mi morały, bo nie chciałam dłużej siedzieć sama w domu i poszłam ze znajomymi na kręgle? – wykrzyczałam to, co leżało mi na sercu. –Jestem dorosła i nie muszę wam się ze wszystkiego tłumaczyć. – dodałam, po czym pobiegłam do swojego pokoju. Spojrzałam jeszcze na nich przelotnie. Z ich oczu wyczytać można było poczucie winy, zdziwienie i zdenerwowanie jednocześnie. Ja poczułam się w pewien sposób lepiej. Powiedziałam w końcu to, co dusiłam w sobie tyle czasu.  

Całą niedzielę spędziłam w domu, a dokładniej w swoim pokoju. Lubiłam to miejsce. Było takie moje. Duże łóżko, ściany w kolorze pudrowym, wielka brązowa szafa i mała toaletka. Wychodziłam stąd tylko, aby zaspokoić potrzebę głodu. Właściwie dla mnie to nic nowego. Odkąd Patricia wyjechała nie mam nikogo, z kim mogłabym spędzać wolny czas. Tęsknie za nią strasznie. Była jedyną bliską mi osobą w tym zepsutym świecie. Tylko ona wiedziała o mnie absolutnie wszystko. Kiedyś moje życie wyglądało inaczej. Nie miałam wielu przyjaciół, ale nie byłam tak zamknięta w sobie. Potrafiłam normalnie rozmawiać z rówieśnikami o wszystkim i o niczym.  Ale teraz boje się komukolwiek zaufać, boje się powiedzieć, co czuję, boje się, że zostanę wyśmiana… ponownie. Kate jest dla mnie w pewien sposób ważna, ale mimo wszystko nie potrafię się przełamać i zbliżyć jej do siebie bardziej, nie potrafię jej powiedzieć wszystkiego, co mnie gryzie. Tak bardzo bym chciała, żeby Patricia była znowu przy mnie. Kiedy tak leżałam na łóżku i rozmyślałam o swoim życiu, zadzwonił mój telefon. Pati! Nie mogła lepiej trafić. Właśnie tego w tym momencie było mi potrzeba, rozmowy z najlepszą przyjaciółką. Mimo, że dzieli nas tyle kilometrów jesteśmy w stałym kontakcie. Po ponad godzinnej rozmowie poszłam wziąć prysznic i położyłam się do łóżka, marząc o lepszym jutrze.

Nadszedł poniedziałek. Najgorszy dzień tygodnia. Od rana nie mam nastroju. Chociaż tak naprawdę od soboty jestem przybita. Z rodzicami nadal nie rozmawiam, staram się ich unikać, oni też do mnie nie zaglądali. Skończyłam lekcje, chciałam już wychodzić ze szkoły, kiedy przypomniałam sobie, że muszę iść na dodatkowe zajęcia z angielskiego. Szlag. Całkowicie wypadło mi to z głowy. Niepewnie weszłam do klasy, gdzie siedziało już kilkoro uczniów. Standardowo zajęłam miejsce w ostatniej ławce. W tym momencie drzwi się otworzyły i do klasy pewnym krokiem wszedł Pan Payne.

-Witam wszystkich! Cieszę się, że jesteście, chociaż przyznam, że liczyłem na większą frekwencję. Ale może to i lepiej, będę miał możliwość popracować z każdym przez moment indywidualnie- powiedział nauczyciel, a ja wytrzeszczyłam oczy na jego słowa. Jak to indywidualnie? – Zaczniemy od Ciebie- wskazał palcem na jakąś dziewczynę nie z mojej klasy – A wy w tym czasie pomyślcie, o co chcecie mnie zapytać i w czym mogę wam pomóc. 

Siedziałam bezczynnie i gapiłam się w pustą kartkę w zeszycie, co chwilę czytając temat wypracowania. Jedna wielka pustka w mojej głowie. Nagle Pan Payne przysiadł się do mnie, zajmując wolne miejsce po mojej prawej stronie.

-Jakiś postęp? – zapytał uśmiechając się delikatnie.

-Nie. I nie wydaje mi się, żeby coś się zmieniło.- powiedziałam.

- Myślę, że wspólnymi siłami coś zdziałamy.

-A ja myślę, że to bezsensu. Nie chce pisać tej pracy, proszę postawić mi jedynkę i po kłopocie – powiedziałam, nie do końca myśląc nad swoimi słowami.

-Hej, spokojnie Sarah.- poczułam jak jego ręka głaszcze moje plecy. Zadrżałam pod wpływem tego dotyku, a on jakby to zauważył uśmiechnął się pod nosem i zabrał rękę. Rozejrzałam się nerwowo po klasie, każdy był zajęty sobą, nikt nie mógł tego zauważyć. Nauczyciel dawał mi wskazówki, które miały mi pomóc w przełamaniu się i napisaniu chociaż wstępu do tej cholernej pracy. Próbowałam zebrać myśli i napisać kilka zdań, ale to nie było łatwe. Cały czas czułam na sobie wzrok anglisty. Jego zapach także nie pomagał mi się skoncentrować. Swoją drogą był to bardzo przyjemny zapach. Ogarnij się, Sarah. Muszę przestać o nim myśleć i skupić się na tym, co mam do zrobienia.  W końcu zapominając na chwilę o towarzystwie nauczyciela –przystojnego nauczyciela-odezwała się moja podświadomość- udało mi się jakoś zacząć.  Pokazałam angliście swoje bazgroły, ale nie byłam pewna tego, co tam napisałam. Przyglądałam się mu się, kiedy ten uważnie śledził wzrokiem moje wypociny. Po chwili oderwał wzrok od zeszytu i spojrzał na mnie z delikatnym uśmiechem.

-Świetnie, właśnie o to mi chodziło.- pochwalił mnie, a ja byłam z siebie dumna. Niestety mój entuzjazm zniknął, kiedy uświadomiłam sobie, że to było nic w porównaniu do tego, co jeszcze muszę napisać. – Na dzisiaj wystarczy.- powiedział, po czym poklepał mnie po ramieniu i wstał. A ja jak na zawołanie po raz kolejny poczułam dreszcz…przyjemny dreszcz.

Wyszłam ze szkoły w kierunku przystanku, kiedy zbliżałam się do celu zauważyłam jak mój autobus odjeżdża. Próbowałam jeszcze podbiec, ale na marne. -Kurwa! – krzyknęłam zdenerwowana. Kolejny autobus mam dopiero za pół godziny. Muszę iść pieszo, a mieszkam na drugim końcu miasta! –Świetnie-mruknęłam pod nosem. I jeszcze jakby tego było mało zaczynał padać deszcz. Czy to jakieś fatum? -pomyślałam. Przeszłam zaledwie kilka metrów i zauważyłam, że zatrzymuje się koło mnie czarne Audi, o ile dobrze kojarzę to A8. Spojrzałam w bok i ku mojemu zdziwieniu kierowcą okazał się Pan Payne. Zaproponował, że podwiezie mnie do domu. Nie wiedziałam, czy to dobry pomysł. Chyba żaden nauczyciel nie odwozi swoich uczniów do domu! To nie było normalne. Chociaż nasza relacja nauczyciel-uczeń od samego początku nie jest normalna.

-Daj spokój Sarah, nie chcesz chyba zmoknąć- powiedział- po za tym mam po drodze. – Zważając na to, że nie miałam ochoty na długi spacer w deszczu przystałam na propozycję darmowej podwózki. Zaraz, zaraz! Jak to po drodze?- dopiero dotarły do mnie jego słowa.

- Skąd pan wie, że jedziemy w tym samym kierunku?- zapytałam zdezorientowana. Nauczyciel posłał w moją stronę cwaniacki uśmieszek i dopiero po chwili odpowiedział:

-W dzienniku jest wiele ciekawych informacji.

-Zna pan adresy wszystkich swoich uczniów?- zapytałam unosząc delikatnie jedną brew do góry.

-Nie, jesteś wyjątkiem. –odparł spoglądając na chwile w moją stronę. Moje serce znacznie przyspieszyło swój rytm a twarz pokrył szkarłatny rumieniec. Po co mu do cholery mój adres? –Podczas nieobecności twojego wychowawcy, wysyłałem zawiadomienie dla twojego ojca o zebraniu rady rodziców i zapamiętałem- odpowiedział na moje niezadane pytanie.

-Ach tak, rozumiem – powiedziałam tylko. Z jednej strony chciałam jak najszybciej znaleźć się w swoim domu. Bardzo krępowała mnie obecność Pana Payna, przy nim byłam jeszcze bardziej nieśmiała i czułam się głupia, ale z drugiej bałam się spotkania z rodzicami, chociaż nie wiem nawet czy ich zastanę. Nie chciałam pierwsza wyciągać do nich ręki, przecież nie powiedziałam niczego złego, tylko to, co powinni w końcu usłyszeć.

-Sarah, czy coś się stało? –z zamyślenia wyrwał mnie głos nauczyciela. – Jesteś dzisiaj jakaś smutna i nieobecna.- powiedział, kiedy podjechaliśmy pod mój dom.

-Nie, po prostu mam zły dzień- odpowiedziałam. Pan Payne wpatrywał się we mnie intensywnie swoimi brązowymi oczami, a ja speszona spuściłam wzrok, przygryzając nerwowo wargę. Nie wiedząc jak się zachować, postanowiłam zmienić temat. – Dziękuję Panu za podwiezienie.

-To dla mnie czysta przyjemność- na jego słowa przez moje ciało przebiegła fala dreszczy. Uśmiechnął się ukazując rząd śnieżnobiałych zębów i dodał: - Cholernie mi się podoba jak zwracasz się do mnie na pan, ale proszę mów po prostu Liam. – puścił oczko w moją stronę a ja po raz tysięczny tego dnia zalałam się rumieńcem.

-N..nie wypada mi, ja jestem uczennicą a paan jest nauczycielem, to...-jąkałam się, ale przerwał mi w połowie bezsensownego zdania.

- Daj spokój, jestem zaledwie kilka lat starszy. Będzie mi przykro, jeśli odmówisz- zrobił słodką minkę, a ja nie wytrzymałam i parsknęłam śmiechem.

-Dobrze, niech będzie.-jęknęłam. Nie chciałabym, żebyś był smutny Liam. –dodałam ciszej, nieco zawstydzona. Co ty w ogóle mówisz, Sarah. Jesteś żałosna- myślałam sobie. On na moje słowa uśmiechnął się promiennie. –Powinnam już iść, do widzenia pa….Liam.

-Do zobaczenia Mała. – usłyszałam, kiedy już wychodziłam z samochodu. Czy on właśnie powiedział do mnie ‘Mała’. O mój Boże, chyba zaraz zemdleje z nadmiaru wrażeń. Dlaczego ten człowiek tak na mnie działa? Stałam jeszcze chwile w miejscu patrząc na odjeżdżający samochód, po czym weszłam do domu.

****
No i jest rozdział 3! Co o nim sądzicie? Bardzo proszę o Wasze opinie, są dla mnie ważne.
Chciałabym bardzo podziękować absolutnie każdemu kto skomentował poprzedni rozdział! To miłe wiedzieć,że ktoś to czyta a co więcej chociaż trochę się podoba! Jesteście wielcy! 
Ktoś mógłby powiedzieć,że jestem głupia bo cieszę się z 9 komentarzy,gdzie inni mają 100. Ale dla mnie to i tak bardzo dużo i pewnego rodzaju sukces! 
P.S. Tak, jest tu dużo dialogów, ale właśnie o to mi chodzi! :) 
Jeszcze raz dziękuję! do następnego Kochani..xx